به گزارش روابط عمومی دانشگاه طلوع مهر جلسه دفاع از پایان نامه مقطع کارشناسی ارشد رشته حقوق ثبت اسناد و املاک با موضوع مطالعه تطبیقی امضای دیجیتالی در ثبت اسناد به شیوه الکترونیکی در حقوق ایران و اسناد حقوق اروپایی توسط دانشجوی مقطع ارشد سرکار خانم سحر عبدالغفاری برگزار شد؛ در این جلسه دکتر حسین کریمی به عنوان استاد راهنما حضور داشتند؛ در ادامه چکیده پایان نامه را بررسی می‌کنیم:
چکیده
امضای سنتی، یک نماد از قدرت حقوقی است که باعث ایجاد اعتماد در میان تجار می‌شود. با رشد سیستم‌های الکترونیکی و پیشرفت روزافزون آن، امضای سنتی تبدیل به امضای مورد استفاده در فضای مجازی شده است. امضای مجازی، با وجود تفاوت‌های موجود با امضای سنتی، به دو شکل الکترونیکی و دیجیتالی رایج شده است. این پژوهش با بررسی اسناد حقوقی، قوانین و مقررات اتحادیه اروپا و ایران، به بررسی و اعتبارسنجی میزان اعتبار این دو نوع امضا با استفاده از روش تحلیل محتوای اسناد می‌پردازد و همچنین به برخی از کاربردهای جدید امضاها و مشکلات احتمالی آن اشاره می‌کند.
امضای دیجیتال در واقع معادل اثرانگشت افراد است و به صورت یک پیام رمزگذاری شده ارائه می‌شود. این نوع امضا از استانداردهای قبول شده شامل سخت‌افزار، نرم‌افزار، افراد، سیاست‌ها و دستورالعمل‌های لازم برای مدیریت، توزیع، استفاده، ذخیره و ابطال گواهی‌های دیجیتال استفاده می‌کند و دارای بالاترین سطح امنیت و پذیرش جهانی است. امضای الکترونیکی نیز با استفاده از یک تکنولوژی خاص تشخیص داده می‌شود.در حالی که امضای الکترونیکی به صورت اسکن شده از امضای واقعی هر فرد استفاده می‌شود و در سازمان‌ها و سیستم‌های اتوماسیون اداری به‌کار می‌رود، امضای دیجیتال ویژگی‌های امنیتی مانند تصدیق هویت، محرمانه بودن، امانت‌داری و غیرقابل‌انکار بودن را فراهم می‌کند و از اطلاعات محرمانه در برابر تغییرات غیرمجاز محافظت می‌کند. به این ترتیب، این نوع امضا از هرگونه تغییر و دستکاری در اطلاعات جلوگیری می‌کند. هر امضای دیجیتال برای هر شخصی منحصر به فرد است. در واقع، امضای دیجیتال یک فرآیند رمزنگاری نامتقارن است که به کلیدهای خصوصی و عمومی وابسته است. از این کلیدها برای رمزگذاری پیام در زمان انتقال و رمزگشایی پیام در زمان دریافت استفاده می‌شود. اما امضای الکترونیکی همان امضای دستی اسکن شده با نام فرد است که در پایان نامه قید می‌شود.
با توجه به مطالب فوق، می‌توان گفت امضای الکترونیکی تنها به عنوان یک رمز عبور عمل می‌کند و در صورتی که در سند تغییری ایجاد شود، این تغییرات نمایش داده نمی‌شوند و به هیچ وجه قابل استفاده برای تصدیق اسناد نیست.
امضای الکترونیکی، این روزها به عنوان یک شیوه معتبر حقوقی برای تایید و اعتبار سند‌ها شناخته می‌شود. با پیشرفت فناوری الکترونیکی و افزایش استفاده از سیستم‌های الکترونیکی، امضای الکترونیکی به عنوان جایگزینی مطمئن و امن برای امضای سنتی در فضای مجازی ظهور کرده است. این نوع امضا، با تضمین شناسایی امضاکننده و تأیید رضایت او درباره محتویات سند، ارزش اثباتی قابل قبولی را داراست.
امضای الکترونیکی به دو شکل ساده و مطمئن تقسیم می‌شود. امضای دیجیتال یکی از نوع‌های امضای الکترونیکی است که از فناوری رمزنگاری برای تولید امضا استفاده می‌کند و در مقایسه با سایر امضاهای الکترونیکی، سطح بالاتری از امنیت را فراهم می‌کند. برای ارائه خدمات صدور امضای الکترونیکی در کشور، دفاتر خدمات صدور گواهی الکترونیکی تشکیل شده‌اند. این دفاتر مسئول تولید، صدور، ذخیره، ارسال، تأیید، ابطال و به‌روزرسانی گواهی‌های اصالت امضای الکترونیکی هستند. به‌طور کلی، این دفاتر به عنوان مرجعی ثالث، اعتبار و اعتمادی را در مورد صحت و اعتبار پیام با استفاده از تأیید هویت امضاکننده دیجیتال فراهم می‌کنند.
در حوزه حقوق امضای الکترونیکی، چندین قانون ملی و بین‌المللی بر جایگاه خود اصرار دارند. قانون تجارت الکترونیکی ایران که در سال ۱۳۸۲ مصوب شد، به همراه قانون نمونه امضای الکترونیکی آنسیترال که در سال ۲۰۰۱ تصویب شده، و دستورالعمل اتحادیه اروپا در زمینه امضای الکترونیکی که در سال ۱۹۹۹ مورد تأیید قرار گرفت، از مهمترین قوانین حقوقی در این حوزه محسوب می‌شوند. همچنین، قانون شماره ۲۳۰ - ۲۰۰۰ مورخ ۱۳ مارس ۲۰۰۰ فرانسه و آئین‌نامه‌های شماره ۲۷۲ - ۲۰۰۱ مورخ ۳۰ مارس ۲۰۰۱ و شماره ۹۷۳ - ۲۰۰۵ مورخ ۱۰ اوت ۲۰۰۵ دولت فرانسه نیز از اهمیت قابل توجهی در این زمینه برخوردار هستند.
