 |
جلسه دفاع با موضوع جایگاه مصلحت در حضانت اطفال در فقه و حقوق ایران با تاکید بر رویه قضایی توسط خانم عیسی زاده دانشجوی ارشد رشته فقه و حقوق خصوصی و با حضور اساتید از جمله دکتر علوی قزوینی،دکتر محمدی و دکتر علوی برگزار شد و پایان نامه مورد ارزیابی قرار گرفت. |
چکیده پایان نامه به شرح ذیل می باشد:
مصلحت به واقع همان خیر و صلاحی است که هماهنگ با حکمت و در راستای اهداف والای انسان است. حضانت را دو وجهی دانسته ند به این معنی که هم چهره ای از حق دارد و هم چهره ای از تکلیف. حق است به دلیل اختیاراتی که به سرپرست طفل می دهد و حق تقدمی را که برای او به وجود می آورد. در قانون مدنی ما به طور صریح در خصوص حضانت و مصلحت کودک هیچ ماده ای بیان نشده است ولی تا جایی مصلحت کودک آورده شده است که در مسیر صحیح قرار گیرد. رویه ی قضایی مصلحت کودک را در صورتی جدی قرار می دهد که به کودک از نظر جسمی وروحی آسیب وارد نشود و برای رشد و تکامل وی ضروری باشد. به موجب کنوانسیون حقوق کودک و اعلامیه ی جهانی حقوق کودک والدین و یا قیم قانونی، والدین مسئولیت عمده را در مورد رشد و پیشرفت کودک به عهده دارند و اساسی ترین مسئله آنها حفظ منافع عالیه کودک است.در واقع، از موارد مهمی که مصلحت در اجرای احکام نقش اساسی یافته و تشخیص و کارسازی آن به مکلفین وا نهاده شده است؛ ولایت و سرپرستی بر کودکان است. با آنکه سرپرستی بر کودکان به دلیل ناتوانی و حجر فراگیر آنها گستره ی وسیعی دارد، لیکن عنصر«مصلحت» دامنه ی آن را محدود می کند و نظام سرپرستی را موجه جلوه می دهد.با این وجود پرسش های متعددی در این باره مطرح است که چندان به آنها عنایت نشده است و بیم آن می رود که این کاستی و غفلت موجب تضییع حقوق کودکان یا اهمال و سوء استفاده ی سرپرستان گردد.
